Het mag schuren

In het buitenland ben je je soms heel bewust van de verschillen die er tussen culturen bestaan. Veel meer dan in je dagdagelijkse leven op de werkvloer, terwijl ook daar die verschillen aanwezig zijn. Hoe ga jij om met die dagdagelijkse diversiteit? Wil je bovenal niet kwetsen, of mag het ook schuren? Raadgever Ralph deelt zijn ervaringen.

In de jungle

Tien jaar geleden mocht ik met collega-trainers uit Zuid-Amerika een training verzorgen voor een groep inheemse leiders. Vroeg in de ochtend stonden we met de deelnemers in een grote cirkel naast een kabbelend beekje in het Braziliaanse regenwoud. Bloemen waren kunstig op de grond gelegd en een vuurstapeltje creëerde een magisch sfeer. De meesten waren gehuld in felgekleurde, traditionele gewaden. Ze hadden ons uitdrukkelijk verzocht of we konden starten met een openingsceremonie om de goden van het regenwoud te verwelkomen en voor een succesvol verloop van het programma. Nog onder de indruk van de ceremonie bereidde ik vervolgens de werkruimte voor.

Met grote verbazing keek ik even later naar de deelnemers die, met een laptop op schoot, de start van de workshop afwachten. Ik stond helemaal perplex. De ceremonie, traditionele kleding, zang en gebeden waren precies wat ik me had voorgesteld. Maar laptops was wel het laatste dat ik had verwacht. En dat terwijl ik die van mij had thuisgelaten! Juist om het niet te laten schuren, om de verschillen niet te benadrukken. Daar zat ik dan met mijn stapel papieren en aantekeningen. Ik leerde dat het niet altijd nodig is om je aan te passen. Dat de verschillen en overeenkomsten in onverwachte hoek kunnen zitten. En dat er een prijskaartje zit aan het voorkomen van het schuren.

Het begint met de vragen

Op de werkvloer zijn er weinig onderwerpen die zoveel emoties oproepen als diversiteit. Iedereen vindt er iets van. Niet alleen bij de organisaties waar wij als Raadgevers werken. Ook binnen ons eigen Corion. Het begint bij de vragen die eenieder zich durft te stellen. Welke blinde vlekken hebben wij in het werven en aannemen van nieuwe medewerkers? Herkennen we uitsluitend gedrag van collega’s? Hoe bewust zijn we van onze eigen privileges? Gaan we actief op zoek naar de stem van de minderheid? Abstracte vragen die in de kern heel persoonlijk zijn, maar die in de politiek arena en (sociale) media al snel over de uitersten gaan. Maar net als met het erkennen van de opwarming van de aarde kan je niet met goed fatsoen volhouden dat iedereen dezelfde kansen heeft. Het speelveld is simpelweg niet gelijk. Het maakt uit in welke wijk je geboren bent, naar welke school je gaat en wat je achternaam is. Door de protesten tegen racisme, het toeslagenschandaal en de aandacht voor discriminatie op de arbeidsmarkt is deze ongelijkheid zichtbaarder dan ooit. En dus worden deze vragen ook meer en meer gesteld. En worden ze soms ook vol overgave ontweken. Omdat het vroeger toch veel erger was. Omdat je toch helemaal niks meer mag. Omdat het toch niet jouw schuld is. Omdat jij er toch ook hard voor hebt gewerkt. Het begint dus bij het serieus nemen van deze vragen. En wanneer je hier als organisatie mee aan de slag gaat, dan helpt een luisterend oor, het gewoonweg gezien worden door een collega of domweg om met de vuist op tafel te (kunnen) slaan. Geen rocket-science, maar vaak toch ontzettend lastig. Want de dans van inclusie gebeurt nou eenmaal niet in isolatie en is meer dan enkel de diversiteitsquota afvinken.

Niet willen kwetsen

En wanneer je in de zoektocht naar antwoorden op deze vragen het gesprek over diversiteit eerlijk en open aangaat, dan gaat het spannend worden. En dat betekent dat we ons beledigd, onbegrepen of tekort gedaan voelen. Het vergt dat we op elkaars tenen durven te staan. Dat we niet schromen om domme vragen te stellen. Maar het vergt ook dat we niet gek moet opkijken als we domme antwoorden terugkrijgen. Want wat voor de een niet meer dan een ongemakkelijk onderwerp is, is voor de ander wellicht een aaneenschakeling van pijnlijke ervaringen.

Maar wanneer we alleen bezig zijn met het niet kwetsen, verandert er bar weinig. Dan zijn we niet oprecht geïnteresseerd en blijven we hangen in beelden die we hebben en in ons eigen gelijk. De prijs die we daar uiteindelijk voor betalen is veel hoger. Om de ander serieus te nemen, moet je jezelf helemaal meenemen. Met alle onwetendheid, frustratie, verdriet en boosheid die daarbij hoort. Kortom, voor glans bij inclusie mag het schuren!

– Ralph Schreinemachers

Kunnen wij u met raad en daad bij staan?

Neem contact met ons op voor een kennismakingsgesprek.

Bezoekadres

Steijnlaan 16
1217 JS
Hilversum

Postadres

Steijnlaan 16
1217 JS
Hilversum

Contact

office@corion.nl
088 267 4660
connect with us