Onze directeur is een binnenbaas…

Het leed van de wereld is te groot voor mij. Ik word er niet door overweldigd. Ik kan me er gewoon niet mee verbinden. Uiteindelijk maken we er een potje van en dan gebeurt er iets waardoor de menselijke kant van de wereld in elkaar stort. Dat is zoals het is en daar kan ik goed mee leven. Of het over veertig minuten, veertig dagen of veertig miljoen jaar is, maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Een generatie zal het moeten meemaken. Of misschien wel meerdere. Op mijn meest defaitistische momenten denk ik: hoe meer generaties mensen er nog komen, hoe meer leed er nog zal zijn.

Mij geeft die, voor mij, diepgevoelde waarheid vrijheid. Ik hoef het leed van de wereld niet te dragen. Het leven heeft geen zin. Toevallig ben ik er. En nu ik er toch ben, wil ik er voor mijn omgeving en mezelf iets moois van maken, zo lang het duurt. Soms denk ik dat ik behoorlijk onthecht door het leven ga. Soms denk ik dat te lui ben en niet genoeg geef van wat ik heb.

Corion, mijn bedrijf met 23 Raadgevers, richt zich op de realisatie van een menselijker maatschappij. Wij helpen grote (semi-)overheden, onderwijsinstellingen en zorginstellingen om een slag te maken. Bijvoorbeeld door te zorgen dat alle slachtoffers van grote misdrijven door het OM goed geïnformeerd worden over de procesgang. Of dat Schiphol veiliger wordt.Tegelijkertijd heb ik niet het gevoel dat ik zelf veel kan doen om een betere wereld te helpen maken. Ik vind het al heel wat als ik er kan zijn voor de mensen in mijn omgeving.

Naar buiten

De wereld is in crisis. Ik zie restaurateurs, kleine ondernemers, zzp’ers die op creatieve manieren hun bedrijf proberen te redden en vraag proberen te genereren. Sociale media staan er vol mee. Geweldig om te zien natuurlijk. Mijn mailbox en LinkedIn lopen over met berichten waarom ik als eindverantwoordelijke van mijn bedrijf juist nu diensten af moet nemen van marketeers, coaches en procesverbeteraars. Als ik zo rechtstreeks benaderd word door wildvreemden, krijg ik pukkeltjes. Ik heb daar een hekel aan. Laat me met rust. Tot ik me ermee verbind dat achter al die mailtjes ook mensen zitten die liefde hebben voor hun eigen bedrijf en proberen de banen voor hun werknemers veilig te stellen.

En ik begrijp het: als je als bedrijf niet naar buiten treedt, bloed je dood. Langzaam of snel. Dus hoe ben ik met mijn klanten bezig? Ik heb het even nageteld. Sinds de lockdown heb ik nul van onze klanten gesproken. Ik heb nul klanten nagebeld om te vragen hoe het met ze was. Of ik ze met iets kon helpen. Soms denk ik: dat had ik wel moeten doen. En even later: waarom dan?

Naar binnen

Ik merk dat ik niet naar buiten ga, maar naar binnen. De wereld opent zich niet voor mij: ik ben vooral bezig met wie ik al ken. Blijkbaar ben ik een binnenbaas. Een buitenbaas vindt het leuk om markten te verkennen, nieuwe producten neer te zetten, klanten aan te boren. Ik vind daar niks aan. Ik word er veel blijer om met David te sparren over hoe hij zichzelf het beste presenteert, of met Myrthe over hoe zij de komende jaren ergens directeur zal worden van een maatschappelijke instelling.

En iedereen werkt thuis natuurlijk. Ik doe heel erg mijn best om te zorgen dat we met elkaar in contact blijven. Dat we het zien als het minder gaat met iemand. Omdat zij alleen in haar flatje zit of hij juist gek wordt in een huis vol kinderen en zijn vrouw ziek is. Want dat raakt me. Ik hoop dat we elkaar virtueel kunnen vasthouden en tijdens een digitale borrel van ons af kunnen zeuren. Ik ben de katalysator van contact. Maar een bedrijf heeft allebei nodig: een buitenbaas en een binnenbaas. Zonder nieuwe opdrachten houdt het een keer op.

Crisis en kans: gedeeld leiderschap

Natuurlijk houden we bij ons bedrijf goed in de gaten welke impact corona direct en indirect op ons heeft. Gelukkig blijven onze klanten ons nog net zo trouw als in 2019. Maar je weet het niet. Ooit gaat de overheid die miljarden bezuinigen om de begroting weer sluitend te maken. Dan krijgen we het vast moeilijk.

Bij Corion doen we aan holacratie. Dat betekent dat iedereen binnen het bedrijf naast zijn of haar gewone taken ook een rol heeft in het laten groeien van het bedrijf. De hiërarchie van ons bedrijf is klein en wordt steeds kleiner. Het is geen makkelijk besturingsmodel, of in ieder geval was de overgang van de oude naar de nieuwe structuur niet makkelijk.

Maar nu, nu er zwaar weer op komst is, bewijst het zijn waarde. Ik zie dat onze Raadgevers hun rol nog meer gaan pakken. Opeens ontstaan er initiatieven om ons accountmanagement in de breedte vorm te geven (in plaats van bij een enkeling) en om ons salesproces te verbeteren. Ik hoef er alleen maar bij te staan en af en toe een aanmoedigend woord te laten vallen. We hebben straks niet één buitenbaas, maar 23! En daar word ik blij van, omdat ik zie dat we groeien. Ik ben ook trots, omdat ik weet dat ik daar een rol in heb gespeeld.

Maar ook Corion houdt eens op te bestaan. Misschien omdat zelfs 23 buitenbazen niet genoeg blijken te zijn. Of omdat we het zo goed doen dat iemand ons heel graag wil overnemen. Het bedrijf houdt een keer op. In ieder geval voor mij. Die gedachte raakt me ook niet, niet echt in ieder geval. En of dat over veertig weken of veertig jaar is, maakt me al helemaal niet zoveel uit. Wat me wel uitmaakt of het die 23 mensen goed gaat. Die zijn me lief. Omdat ik ze ken. Zijn ze meer waard dan 23 andere mensen? Nee. Maar voor mij wel.

En verder? De wereld is in crisis. En elke dag gaat de zon op. Het is lente. Nou vooruit, laten we de menselijke wereld alsjeblieft nog veertig jaar leefbaar houden. Zodat mijn dochter nog wat van haar leven kan maken. Dat dan weer wel.

– Jeroen Top | Algemeen directeur Corion BV