Wat er gebeurt als je echt gezien wordt

“We hebben niet voor jou gekozen. Hoewel we jou zien als een sterke people manager, vonden we de andere kandidaat analytischer”. Deze afwijzing, die Raadgever Lisette Smits ooit eens kreeg, verbaasde haar. Het zette haar aan het denken. In deze blog, a coming of age story met knipoog, legt ze uit waarom.

‘Ik was verbaasd over de afwijzing, omdat ik juist vaak als over-analytisch werd gezien. En inderdaad: “_Je kunt het cognitief prima aan, maar we zien jou niet de intermenselijke en intuïtieve vaardigheden hebben, die nodig zijn voor deze functie_”. Let wel: ik solliciteerde op onderling vergelijkbare functies: people manager in kennisintensieve omgevingen.

In veel rollen heb je een snelle geest nodig, maar ook een open hart. Gevoelig zijn voor sfeer, dingen aanvoelen, weten en benoemen die je niet zo een-twee-drie uit kunt rekenen. Ik kan daar de middenweg in vinden. Maar zelfs als ik dat benoemde bij sollicitaties; dat ik aan beide kanten van het snijvlak goed uit de verf kom, bleven commissies slechts één kant van me zien. Wélke van de twee, dat was iedere keer een verrassing. Wat was hier aan de hand? Ik werd er onzeker van.

Een tegenstelling?

Het zette me aan het denken. Om eerlijk te zijn was dit iets wat ik ook in mijn dagelijkse werkleven al veel was tegengekomen. Profileer je je – omdat dat op dat moment nodig en nuttig is – als de analyticus die verbanden kan zien en daarmee een doorbraak kan creëren, dan wordt je vaak ‘versleten’ voor kil en weinig sensitief. En andersom: als je je intuïtie een rol laat spelen, gevoelige dingen op tafel legt, je kwetsbaar opstelt of gewoon echt met mensen meeleeft? Ik merkte dat mijn cognitieve vermogens dan minder serieus werden genomen.

Mijn gedachten gingen verder terug in de tijd. Naar de periode dat ik als jonkie de arbeidsmarkt bestormde. Als twintiger en dertiger ontwikkelde ik vooral mijn cognitieve vermogens, inclusief de ‘soft skills’ op het werk. Privé daarentegen ontwikkelde ik vooral mijn gevoelsleven, intuïtie en warmte. In de kunst (muziek!), mijn liefdesleven, het moederschap en in steeds diepere vriendschappen. In de levensproblemen die er zoal zijn. Levenservaring opdoen, heet dat dan.

Of een logische verbinding?

Mijn wens, om die laatste verworvenheden ook in mijn werk te kunnen inzetten, werd steeds sterker. Omdat daarmee het werk effectiever wordt, zeker. Maar ook omdat het daarmee warmer, veiliger en menselijker wordt. En vooral ook: echter. Aangespoord door wijze vrouwen en mannen probeerde ik steeds meer mijn privé-ik te integreren met de werk-ik. Want waarom zou sfeer voelen, ‘_crazy wisdom_’ uiten en kwetsbaarheid tonen én vragen, in de weg staan van helder en logisch nadenken, dingen uitzoeken en afwegen? De intuïtie is een extra informatiekanaal geworden. Niets meer, maar ook niets minder.

Een nieuwe baan!

Tijdens die zoektocht naar nieuw werk dacht ik steeds opnieuw aan de verkennende gesprekken die ik had gevoerd met mensen van Corion. Zij zagen mij. Al mijn kanten. Mijn analytische én mijn intuïtieve geest. Ik ging opnieuw praten. En kwam thuis. Omdat ik bij Corion een basis tref waarin analytisch en intuïtief niet als tegengestelden worden gezien, maar als logische partners. Maar vooral: omdat ik gezien word.

..en toch

Toch tuin ik er ook nog wel eens in. Zo maakte ik kennis met een collega met een superscherpe geest, een enorme bak kennis en een vast stramien van werken. Onwillekeurig betrapte ik mezelf er bij een hernieuwde kennismaking op dat ik verbaasd was over zijn warmte. Dat had ik niet verwacht. Maar waarom eigenlijk niet? Kijken, blijven kijken, en elkaar willen zien. Het blijft een uitdaging.

– Lisette Smits